Het verdriet van Jill Bettonvil. ‘Het is hard, keihard’

As we haar bellen, is Jill Bettonvil onderweg naar familie in haar geboorteplaats Den Bosch. Om even bij te komen van een paar intense weken. Ze heeft net haar tweede prik tegen corona gehaald. “Dat moest toch gebeuren.” Voorzichtig stellen we de vraag hoe het met haar is, een paar dagen na de pijnlijke uitschakeling door Italië in de halve finale van het Universality Olympic Qualifying Tournament in Hongarije. “Ik baal nog steeds vreselijk. Je probeert het van je af te zetten, maar je wordt er elke dag wel weer een paar keer aan herinnerd. Het is nog steeds klote.”

Jill Bettonvil is een basketbalster met een prachtig cv. Twee keer lands- en bekerkampioen in Nederland geworden in 5-5 samen met haar twee jaar jongere zus Loyce bij Lekdetec.nl uit Bemmel. Kampioen geworden en de beker gewonnen in Duitsland met TSC Herner. Europese jeugdtoernooien gespeeld. En een zilveren medaille gewonnen bij de FIBA 3x3 Europe Cup in 2018 in Roemenië. Die EK-medaille deed haar twee jaar geleden besluiten om zich helemaal op 3x3 basketball te storten en deel uit te gaan van het nationale programma, om met Nederland een ticket te pakken voor Tokyo. De eerste poging bij de Olympic Qualifier in het Oostenrijkse Graz mislukte. De tweede in Debrecen daarna ook.

Weg Olympische droom. Gevraagd naar een poging om de uitschakeling te analyseren, komt Bettonvill tot een simpele conclusie: “We hebben gewoon niet goed genoeg gespeeld, klaar! We hebben niet het niveau gehaald dat we kunnen halen en ook hadden moeten halen. We zijn strijdend ten onder gegaan tegen Italië, maar ik baal ervan dat we niet ons beste basketball hebben kunnen laten zien. Als je verliest, omdat je niet genoeg kwaliteit hebt, dan kun je daar nog wel vrede mee hebben. Maar wij hebben bij beide OKT’s niet ons beste spel gespeeld. Er waren te veel pieken en dalen, het was niet constant genoeg.”

Hoe dat komt? “Goede vraag”, antwoordt Bettonvil. “Je zou kunnen zeggen dat we als gevolg van corona minder mogelijkheden hebben gehad om in deze samenstelling te spelen dan we hadden gewild. In vergelijking met de mannen zijn er voor vrouwen ook minder toernooien, maar daar hebben andere landen ook mee te maken. Dan kan het helpen dat je – bijvoorbeeld zoals bij Frankrijk – er meteen staat met een team dat elkaar door en door kent. Wij waren op sommige momenten te weinig een team.”

“En dan ga je zitten malen in je hoofd”, vervolgt ze. “Hebben we het juiste gedaan? Had ik zelf meer moeten doen? Soms zijn dingen ook ongrijpbaar. Graz begon al met een domper tegen Estland. Van Hongarije verliezen, dat kan. Maar op voorhand is Estland een tegenstander die we moeten pakken. De laatste twee pouleduels tegen Sri Lanka en Wit-Rusland speelden we beter. Tegen Wit-Rusland vochten we, iets dat ik tegen Estland miste. Uiteindelijk kom je op doelsaldo tekort. Dat risico liepen we. En in alle eerlijkheid: als we het nog wel hadden gered, was Amerika de volgende tegenstander geweest; een team met vier WNBA-speelsters. Daar win je alleen van, als jij een superdag hebt en zij een hele slechte. Al kan dat in 3x3 wel. Het is een dunne lijn. Als bij de mannen, die ook hun eerste twee poulewedstrijden verloren, Canada van Oostenrijk wint, hadden zij ook naar Debrecen gemoeten.”

Bettonvil: “Die twee laatste wedstrijden in Graz hebben we vooral gebruikt om aan het zelfvertrouwen te werken richting het tweede OKT. Maar ook daar hebben we niet op het juiste moment gepresteerd en daarom gaan we niet naar Tokyo. Dat is de realiteit. Daar moet je mee dealen, als je topsport wilt bedrijven. We hebben twee kansen gehad en we hebben die niet gegrepen. Dat wil ook iets zeggen, zo kritisch moeten we wel naar onszelf zijn. Ook tegen Italië was de overtuiging er niet. Dat is een team ding. Maar wat de sleutel is om dat te veranderen, weet ik ook niet.”

Wat nu? Eerlijk gezegd, heeft Jill nog geen idee. “Over drie jaar zijn er weer Olympische Spelen, maar ik zie het nu niet meteen voor me om daar vol voor te gaan. Na de zomer in 5-5 weer bij een club gaan spelen, is een mogelijkheid. Later dit jaar is er nog een EK 3x3 in Parijs. Daar zou ik wel naar toe willen, want op deze manier wil ik geen afscheid nemen van 3x3. Revanchegevoelens? Ik wil vooral laten zien dat we bij de top van Europa horen, want dat hebben we bij de twee OKT’s niet gedaan. Goed, we winnen met een buzzerbeater van Estland, maar – met alle respect – dat is niet de top van Europa. Eerst maar eens alles met de staf evalueren. Hoe staat die erin? Met welke speelsters willen ze naar dat EK?”

Wat vooral aan haar vreet: “Ik heb niet laten zien waar ik de afgelopen twee jaar zo hard voor heb gewerkt. Mensen hebben vaak toch geen idee wat je er allemaal voor doet en laat. Je zet alles op zij en je gaat maar door, zit in je eigen tunnel, eigenlijk heb je helemaal geen tijd om na te denken. Toen ik maandag op Schiphol landde, had ik echt niet verder gedacht dan Debrecen. En nu is die tijd er ineens wel. Ik ga samen met Loyce eerst maar eens naar onze familie in Den Bosch. Je bent toch verdrietig. Dan is het fijn om even bij de mensen te zijn die de afgelopen twee jaar intens met je hebben meegeleefd.”

Ze zucht nog eens diep en zegt dan: “Het is hard, keihard."

Foto's: fiba.basketball