‘Caruuusoooooo’ is nog niet klaar bij Heroes Den Bosch

Henriii Caruuusoooooo…sooo…soo…, hoe is het met je?
“Goed. Ik ben weer thuis bij mijn ouders en mijn twee zussen van 22 en 19 in Burlingame, een voorstadje van San Francisco met dertigduizend inwoners. De situatie is hier vergelijkbaar met Nederland op het moment dat ik vertrok. Zo’n beetje alles is gesloten, behalve essentiële plekken als bijvoorbeeld banken en levensmiddelenzaken. En er zijn ook geen evenementen meer voor onbepaalde tijd. Burlingame heeft wel een paar coronagevallen, maar in San Francisco zijn dat er veel meer. Gelukkig is iedereen bij ons thuis gezond. En ik heb het geluk dat een vriend van mij een eigen sportzaal heeft, zodat ik ‘binnen de regels’ kan blijven trainen. Verder ben ik bezig met afronden van mij studie business administration en hebben we thuis nu veel tijd voor elkaar. Voorlopig verveel ik me niet.”

Na vier jaar college basketball bij Princeton en één bij Santa Clara was Caruso bezig aan zijn eerste seizoen overzee als professional. Op het moment dat de Dutch Basketball League vanwege de coronamaatregelen werd stil gelegd, stond zijn club Heroes derde op de ranglijst. In de zeer diepe rotatie van coach Jean-Marc Jaumin was Caruso meestal starter, met gemiddeld 11 punten, 5 rebounds en bijna 48 procent achter de driepuntslijn. Statistieken die niet meer zouden veranderen.

Jullie zijn als Amerikanen halsoverkop vetrokken. Hoe is dat gegaan?
“Dat proces kan ik het beste omschrijven als een wervelstorm. Op woensdagavond hadden we nog getraind, maar ook gehoord dat onze uitwedstrijd tegen Den Helder al was gecanceld. Dat was de eerste domineesteen die viel. Nu raakte de coronacrisis ons voor het eerst zelf. De volgende ochtend was er een meeting met clubeigenaar Bob van Oosterhout, het management en de coaches. Op dat moment kwam president Trump ook met zijn verbod op vliegen naar Amerika voor inwoners uit de Europese Unie. Ik moet zeggen dat Bob en het management heel professioneel handelden, de situatie niet licht opnamen en onze veiligheid en gezondheid voorop stelden. Ze zeiden: als je naar huis wilt gaan, naar je familie, dan begrijpen we dat en ben je vrij om dat te doen. De volgende dag, vrijdag 14 maart, werd bekend dat de DBL tot 2 mei zou worden stil gelegd en ben ik naar huis gevlogen.”

En toen kwam een week later het nieuws dat het seizoen niet meer zou worden hervat.
“Ja, terug in Burlingame dacht ik nog steeds dat ik weer terug zou vliegen naar Nederland om de competitie af te maken. Helaas. Het seizoen is officieel voorbij en er komt geen kampioen. Het is teleurstellend en frustrerend, maar ik het begrijp het, absoluut. Het is consistent met de maatregelen die overal in Europa en Amerika worden genomen. Toch komt het hard aan. Als team wil je voor een kampioenschap spelen, de kans krijgen om je doel te bereiken. Het voelt als een karwei dat nog niet is afgemaakt. Maar er is een groter plaatje, een groter belang dan basketball.”

Hoe kijk je terug op je periode bij Heroes?
“Heel positief. Ik dank de club voor de mogelijk die ik heb gekregen om onderdeel van de Heroes community te zijn. Vanaf de eerste stap op Nederlandse bodem heb ik zoveel goede mensen leren kennen; in het management, maar ook bij de vrijwilligers en de fans. Zij hebben er samen voor gezorgd dat we ons thuis voelden. Er is in Den Bosch een enorme passie voor basketball. Die voel je als je op het veld staat, dat geeft je veel energie. Ik had het idee dat we langzaam maar zeker de goede vorm bereikten voor de play-offs, om een ‘diepe’ run te kunnen maken. Spelers kwamen terug van blessures, de coaches hadden een goed plan, iedereen zat op dezelfde golflengte. We hadden een mooie mix van oudere ervaren spelers en jongeren die veel energie brachten. Een goede balans. Met onze diepe rotatie hadden we iedereen pijn kunnen doen in de play-offs, daar ben ik van overtuigd.”

Wat zijn je beste herinneringen?
“In sportief opzicht is dat het spelen voor de fans. Zoals toen we thuis met 98-59 van Aris wonnen, in wat de laatste wedstrijd bleek te zijn. Toen hing er een geweldige sfeer. Maar ook de thuisoverwinningen op Zwolle, Groningen en Leiden, dat waren big game wins. En op het persoonlijke vlak de vele leuke mensen die ik heb ontmoet. Ik voelde me op mijn gemak in Den Bosch en wat mij betreft kom ik graag weer terug volgend seizoen. Maar dat is aan de club en mijn agent. En het hangt natuurlijk af van de vraag hoe het Nederlandse basketball er na deze crisis uit zal zien? Wat de financiële gevolgen zijn voor de clubs? Dat valt nu nog niet te zeggen.”

Henriii Caruuusoooooo…sooo…soo…, wil je tot slot nog iets zeggen tegen de basketbalfans?
“A big thank you! Ik dank iedereen voor de support. Graag hadden we de fans in Den Bosch een titel bezorgd. Hopelijk krijgen we volgend seizoen een herkansing.”

Foto's Robert Verboon